Po pierwsze nie funkcja kwadratowa, bo ona wygląda tak: y=ax2 + bx + c
To jest kwadrat liczby, lub po prostu podnoszenie liczby do potęgi drugiej.
Swoją drogą masz błąd, bo jak widzisz funkcja powinna zwracać typ, który pomieści 2x większą liczbę od uint8

Oczywiście że możesz to zrobić w jednej linijce. Wystarczy że zapiszesz:

No spójrz od pierwszej strony książki na temat C mówię, że cały kod w języku C składa się funkcji. Nie ma prawa wystąpić kod programu poza ciałem jakiejkolwiek funkcji. Tymczasem ty sobie piszesz linijkę

DDRB |= (1<<PB5) | (1<<PB6) | (1<<PB7); //PB0, PB1, PB5 jako wyjścia

jak w bascomie poza funkcją i się dziwisz że kompilator zgłasza herezje ? ja się mu nie dziwię. Umieść to w ramach funkcji main(),

4.1.2 Definicja a deklaracja
Zapamiętaj różnice pomiędzy deklaracją a definicją, żebyśmy później dobrze się rozumieli.
Brak zrozumienia tego zagadnienia na samym początku prowadzi do wielu nieporozumień,
bywa także powodem rzekomych trudności w nauce języka C.
1. Deklaracja – określa pewne własności identyfikatora (zmiennej czy funkcji), jednak nie rezerwuje
pamięci.
2. Definicja – zajmuje pamięć dla nowego obiektu i jednocześnie go deklaruje.
Wynika z powyższego, że definicja jest równocześnie deklaracją, ale nigdy na odwrót.
Przykłady Deklaracji:
extern int a1;
extern uint8_t tab[];
int max(int a, int b);
1. Informuje kompilator, że identyfikator a1 oznacza zmienną typu int. Jednocześnie słówko extern
oznacza, że zmienna ta jest tworzona poza aktualnym plikiem źródłowym.
2. Informuje kompilator, że identyfikator tab jest tablicą elementów jedno-bajtowych bez znaku.
3. Informuje kompilator, że identyfikator max jest funkcją zwracającą wartość typu int, oraz
przyjmującą dwa argumenty typu int.
Przykłady Definicji:
int b1;
int c2 = 5;
uint16_t tab[20];
int max(int a, int b)
{
return (a>b) ? a : b;
}

2.1 Pierwszy „pusty” program w C
Będzie to bardzo ubogi, ale za to bardzo „uniwersalny” program, który na dodatek nie będzie
wykonywał nic poza bezczynnością, chociaż dla procesora bezczynność to także zajęcie. W
dużym uproszczeniu możemy powiedzieć, że program będzie się składał z jednego procesu
bezczynności zajmującego 100% czasu mikrokontrolera. Przyjrzyjmy się jak wygląda „ciało”
pustego programu. Symbolicznie można zapisać to tak:
main()
{
}
Jednak w takiej formie niemożliwa jest kompilacja programu. Powyżej widać tylko schemat
tego, jak wygląda funkcja w języku C. Dzięki takiej konstrukcji ogólnej, kompilator rozpoznaje
funkcje. Widać nazwę funkcji w tym przypadku „main”, o czym świadczą dwa nawiasy
okrągłe po prawej stronie nazwy (). Natomiast nawiasy klamrowe {} wyznaczają początek
i koniec obszaru, w którym znajduje się kod programu funkcji. (Pamiętaj, jeśli gdziekolwiek
w kodzie programu zobaczysz zapis typu fun(), to oznacza, że masz przed oczami funkcję o
nazwie fun, przy czym sama nazwa może być dowolna, np.: max(), get(), itd.). Kompilator
nie może wykonać pełnej analizy takiego kodu, gdyż czegoś tu jeszcze brakuje. Każda funkcja
bez wyjątku musi mieć jeszcze określony: typ argumentów, które są do niej przekazywane,
oraz typ rezultatu, jaki jest przez nią zwracany. Język C przewiduje także specjalny typ
o nazwie „void”, który oznacza, że typ argumentów funkcji, może być nieokreślony.
Przydomek „void”, jak się później okaże, będzie oznaczał po prostu „typ pusty” także w
przypadku deklarowania zmiennych czy wskaźników.
Przejdźmy jednak do napisania podstawowej funkcji każdego programu w C tak, aby
możliwa była kompilacja całości. Będziemy musieli uzupełnić schemat przedstawiony wyżej,
o deklarację typu rezultat/wynik, a także deklarację typu argumentów przekazywanych do
głównej funkcji programu. Może wydawać się dziwne, że główna funkcja, której przecież
nigdy nie wywoła żadna inna funkcja lub system operacyjny na komputerze, musi zwracać
rezultat, jako konkretny typ o nazwie int. A skoro funkcja zwraca rezultat, to musi się w jej
kodzie pojawić co najmniej jeden rozkaz o nazwie „return”, który służy do tego celu.
int main(void)
{
/* tutaj będzie właściwy kod programu */ 1
return 0;
}

Natomiast nawiasy klamrowe {} wyznaczają początek
i koniec obszaru, w którym znajduje się kod programu funkcji

int main(void)
{
/* tutaj będzie właściwy kod programu */ 1
return 0;
}

... i stawiam dolary przeciwko orzechom, że nie da się udowodnić twierdzenia kolegi Mirka, iż C da się łatwiej nauczyć niż Bascoma. Przy C potrzebny jest rozbudowany aparat pojęciowy, specyficzna logika i imperatyw.

Ja się Ciebie zapytam o jedną rzecz,
Czy ty choć raz próbowałeś sam znaleźć informacje na dręczoncy Cię problem? Czy wszystko trzeba tobie podać na tacy?

To nie tak
Eclipse to nie kompilator

używasz albo winAVR2010xxxx albo Atmel Toolchain 3.4xxxx

Eclipse to tylko edytor który ułatwia prace z edycją kodu i kompilacją nic więcej

..... bo zajawkę na ten język mam straszną.

Jeśli ktoś napisze:
"Przeczytaj ją, nawet jak nic nie rozumiesz, nie przejmuj się mętlikiem w głowie. Po prostu przeczytaj."
to ja tracę wiarę w rozum. Może jeszcze lepszy efekt byłby, gdyby książka była napisana w narzeczu Sua Hili. Sam nie wiem. Proszę się nie obrażać, ale takie stwierdzenie wywołuje u mnie gwałtowny sprzeciw. Może jednak lepiej postarać się coś niecoś zrozumieć.